Η δυσανεξία στη γλουτένη είναι μία νόσος, με την οποία έρχονται αντιμέτωποι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι. Η διάγνωση προκύπτει μέσα από μία σειρά εξετάσεων, που συστήνουν οι γιατροί, όταν οι ασθενείς παρουσιάσουν συγκεκριμένη συμπτωματολογία, ύποπτη για κοιλιοκάκη. Τί συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση, που η υποψία για δυσανεξία αφορά σε ένα βρέφος και τί πρέπει να προσέξει κανείς για να γίνει πιο εύκολη κι έγκυρη η διάγνωση;
Η έκθεση σε τροφές με γλουτένη αποτελούν το εφαλτήριο για τα πρώτα συμπτώματα. Όπως κι οι ενήλικες έτσι και τα παιδιά, που έχουν δυσανεξία σε αυτή, παρουσιάζουν αντίδραση, η οποία, όμως, είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί, καθώς συχνά η δυσφορία στην κοιλιακή χώρα ενός μωρού συγχέεται και με άλλους παράγοντες. Όταν, όμως, οι ενοχλήσεις συνοδεύονται από αδυναμία ανάπτυξης με ενδεχόμενη την παράλληλη απώλεια βάρους, κούραση και γαστρεντερικές διαταραχές, όπως πρήξιμο του στομάχου, ευερεθιστότητα του εντέρου, δυσκοιλιότητα ή και διάρροια, τότε οι πιθανότητες για κοιλιοκάκη αυξάνονται σημαντικά, ιδίως αν υπάρχει κληρονομικότητα. Όσον αφορά στα βρέφη, καθυστέρηση μπορεί να εμφανιστεί και σε αναπτυξιακές ικανότητες, που σχετίζονται με την ευχέρεια τους στο να κάθονται, να στέκονται, να περπατούν, αλλά και σε ψυχικές και κοινωνικές δεξιότητες.
Η διάγνωση, όπως αναφέρθηκε και πριν, στηρίζεται σε μία σειρά εξετάσεων, στην οποία παραπέμπει το βρέφος ο γιατρός, που το εξετάζει. Είναι σημαντική η κάθε υποψία κοιλιοκάκης να συζητηθεί μαζί του και μόνο κατόπιν της δικής του εκτίμησης να κινηθούν οι απαιτούμενες διαδικασίες, που συνήθως περιλαμβάνουν σε ένα πρώτο στάδιο εξετάσεις αίματος κι αν κριθεί απαραίτητο ενδοσκόπηση, κατά την οποία η λήψη δείγματος της εντερικής επένδυσης θα δώσει και μία οριστική διάγνωση. Αν το παιδί διαγνωστεί με δυσανεξία στη γλουτένη θα πρέπει να ακολουθήσει μία δια βίου απαλλαγμένη από αυτή διατροφή, που όμως θα βελτιώσει τη λειτουργικότητα του και θα του χαρίσει ποιοτικότερη καθημερινότητα χωρίς να το περιορίζει από οποιαδήποτε δραστηριότητα του.
