“Είμαι από εκείνους που ταξιδεύουν πολύ και επειδή είμαι άτομο που πάσχει από κοιλιοκάκη, δεν μπορώ να φάω κάτι καλό σε αεροδρόμια, αεροπλάνα και μερικές και σε πόλεις. Γι αυτό έχω πάντα κάποιες ρυζογκοφρέτες, αμύγδαλα και αποξηραμένα φρούτα στην τσάντα μου. Ειδικά οι ρυζογκοφρέτες έχουν γίνει οι καλύτεροι μου φίλοι τα τελευταία χρόνια, δεν χρειάζονται ψυγείο, μπορούν να διατηρηθούν για πολύ καιρό στην τσάντα μου χωρίς να χαλάσουν και επίσης είναι και ένα καλό snack το οποίο μπορώ να προσφέρω σε κάποιον φίλο ή συνάδελφο σε κάποια στιγμή δικής του λιγούρας. Επίσης, το αλεύρι ρυζιού αποτελεί πλέον τη βάση στην κουζίνα μου. Ξεκινώ το πρωί για να φτιάξω τις υπέροχες τηγανίτες μου, το χρησιμοποιώ για να φτιάξω υπέροχα κις λορεν το μεσημέρι αλλά και για το αγαπημένο snack των παιδιών μου, που δεν είναι άλλο από τα cookies. Όταν θα θελήσω να φάω έξω θα προτιμήσω να πάω σε κάποιο εστιατόριο στο οποίο να γνωρίζω τον σεφ. Εάν βρίσκομαι σε κάποιο μέρος στο εξωτερικό παραγγέλνω πάντα απλά πιάτα, κάποιο ψητό ή μία σαλάτα χωρίς κρουτόν. Αγνοώ εντελώς τα συνοδευτικά και τα γλυκά τα οποία ενδεχομένως να μου δημιουργήσουν το άγχος της επιμόλυνσης. Και μη ξεχνάτε, αν πεινάω ακόμα ανοίγω τη τσάντα μου και παίρνω από μέσα μία τραγανή ρυζογκοφρέτα.”
(Κώστας Γ. 43 χρ.)
