«Σοκ και δέος»! Αυτά ήταν τα δυο συναισθήματά μου όταν έμαθα πως το εξάχρονο κοριτσάκι μου έχει κοιλιοκακη. «Σοκ» γιατί δεν είχε περάσει ποτέ από το νου μου κάτι τέτοιο και «δέος» απέναντι στη δύναμη ψυχής της μικρής Λυδίας που το αντιμετώπισε σαν μεγάλος άνθρωπος!
Ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος εξετάσεων (άλλες σωστές, άλλες λάθος) … επαναληπτικές και δε συμμαζεύεται! Πολύ δύσκολη υπόθεση η εύρεση ενός γιατρού που να ασχολείται σωστά μ’ αυτό το θέμα. Δύσκολο να μπεις σε μια σειρά… είναι αντίξοες οι συνθήκες αλλά αν κάτσεις, διαβάσεις, μελετήσεις, σκεφτείς και τριφτείς σιγά σιγά βγάζεις άκρη μόνος σου. Δοκιμάζεις κι επιλέγεις είτε αυτό λέγεται διατροφή είτε λέγεται γιατρός.
Καταρρακωμένη ψυχολογία και πολύ κούραση αλλά κοιτάζοντας το πρόσωπο της Λυδίας γεμίζω χαρά κι αισιοδοξία και παίρνω δύναμη για να συνεχίσω κι όλα μετά γίνονται μια απλή καθημερινή συνήθεια. Βέβαια είμαι πολύ τυχερή που έχω ένα πολύ καλό και πειθαρχημένο παιδί. Παρόλο το μικρό της ηλικίας της, ξέρει τι κάνει και την εμπιστεύομαι απόλυτα. Όχι μόνο δεν αντιδρά ποτέ στο ότι «μπορεί να φάει μόνο τα δικά της» αλλά μου λέει «ευχαριστώ» κάθε φορά που της φτιάχνω κάτι μ ένα ζεστό φιλί κι ένα ζεστό χαμόγελο και πάντα όλα της αρέσουν!!! Της αξίζουν συγχαρητήρια κι αυτή η δυσκολία ας είναι η πρώτη κι η τελευταία στη ζωή της!!!
